Monday, September 30, 2013

Ray Ventura (1908-1979): pianist en orkestleider deel 1

De Fransman die Jazz met Show combineerde
De vooroorlogse jaren belicht.
Georg Lankester

In mijn publicaties over befaamde Europese orkestleiders uit de jaren 1930-1940 mag Ray Ventura natuurlijk niet ontbreken. Als specialist in de vroegere Franse jazz kwam ik er destijds al snel achter hoeveel grote Franse jazzmusici in zijn orkest hebben gespeeld. Hij was een groot organisator en had oog voor de beste jazzmusici van zijn tijd.

Reis naar New York; Le salon du "Paris"  Ray Ventura speelt hier bassax (1929) (bron: Les Grands Orchestres de Music-Hall en France - Jacques Helian)

Een snelle carrière

De op 16 april 1908 in Parijs geboren Raymond Ventura – kortweg Ray genoemd – groeide op in een welgesteld milieu en toonde al jong interesse in nieuwe muzieksoorten. In 1924 ontdekte hij de jazz in het casino van Biarritz waar hij het orkest van Léo Poll hoorde. Niet gehinderd door geldgebrek schafte hij spoedig jazzplaten uit Amerika aan en ook partituren. De ondernemende jongen richtte in 1925 met mede-studenten van zijn Lyceum een band op,  “The Collegians” genaamd, in de stijl van Paul Whiteman en Jack Hylton, maar het waren ook musici als  Armstrong en Ellington en hun orkesten die hem inspireerden.

Het orkest aan boord tijdens de tweede reis naar New York (1930) (bron: Les Grands Orchestres de Music-Hall en France - Jacques Helian)

In de volgende jaren was Ray’s formatie te horen op wat men toen een surprise party  noemde  die wel vaker werden georganiseerd, met name in het Parijse arrondissement Passy. Het waren zeer geanimeerde sessies waar gastmuzikanten te horen waren zoals Guy Paquinet, Gérard Léveque, Mac Hugot, Max Elloy en anderen. Op deze parties kwamen geleidelijk ook Amerikaanse musici, vooral door de activiteiten van de in die jaren opgerichte Hot Club de France- de Franse jazzclub die Amerikaanse jazzvedetten naar Frankrijk haalde. Zo was bijvoorbeeld ook Danny Polo soms gast en vele anderen zouden volgen.  Luister maar eens naar Let's Do It opgenomen in  februari 1929 voor Odeon met o.a. Danny Polo op saxen met zang door leden van het orkest: Edoard Fois,  Coco en John Aslan


De Collégiens (Franse versie) maakten al veel eerder, in 1928, hun eerste plaat voor het Columbia label en het jaar daarop volgden ook opnamen voor Odéon. Van die eerste bezetting van Ray’s  orkest maakten trompettist Ray Binder en saxofonist Edouard-Stanton Foy deel uit. De band switchte de jaren erna opnieuw van maatschappij en ging naar Decca bij wie men tot 1935 zou blijven.
In het jaar 1929 vertrokken Ray en zijn mede-musici zonder contract naar Amerika om hun geliefde muziek te promoten, profiterend van de mogelijkheid voor de radio te gaan spelen. Na terugkeer verdiepte Ray zich verder in de jazz door er artikelen over te publiceren in het blad van Grégor. Zoals bekend was deze bandleider, die diverse jazzmuzikanten in zijn orkest had, in die jaren in Parijs zeer populair. NB Ook Stéphane Grappelli zat enige tijd in Grégor’s orkest.

Paul Misraki (bron: Les Grands Orchestres de Music-Hall en France - Jacques Helian)

Tegen 1932 traden er verschillende nieuwe musici tot The Collegians toe, waaronder trombonist André Couzard, violist Georges Effrosse en pianist/componist Paul Misraki. Maar tevens de gebroeders Arslanian (John klarinet, Krikor zang en percussie). Laatstgenoemde zou zeer bekend worden als Coco Aslan. Echter, in de tijd die nu kwam zouden de gevolgen van de uitgebroken crisis zich steeds meer doen gevoelen.

Ray Ventura et ses Collegiens in Geneve (oktober 1931) (bron: Les Grands Orchestres de Music-Hall en France - Jacques Helian)

Financiële perikelen en een oplossing

De iets beter gesitueerden die eerst voor hun vermaak de  jazz-optredens kwamen opluisteren, hadden geleidelijk minder middelen en dus genoten de musici ook minder inkomsten. Derhalve zocht Ray een ander publiek. Stan Foy, die in het orkest van Jack Hylton had gezeten, stelde voor dat de Ventura band het Franse equivalent zou moeten worden. Dat idee werd echter niet door iedereen gedeeld. Is het Hylton orkest eigenlijk niet een beetje te commercieel? Ray aarzelde, maar realiseerde zich dat een concessie  ongetwijfeld de enige oplossing was om te kunnen overleven.

Coco Aslan (bron: Les Grands Orchestres de Music-Hall en France - Jacques Helian)

Men ging op zoek naar een meer Franse aanpak, uitgaande van het feit dat dit tot dan toe op de achtergrond was gebleven, aangezien ze als begeleiders van revues actief waren geweest of sfeermuziek hadden verzorgd in cabarets. Men besloot dat ze voortaan als blikvangers moesten fungeren en een eigen show zouden moeten brengen. En zo ontstond de Jazz en Scène, een nieuw soort attractie. Daarbij werd zanger Coco Aslan een echte showman en Paul Misraki de componist van nieuwe chansons.


(bron: Les Grands Orchestres de Music-Hall en France - Jacques Helian)

In juli 1930 bracht het vernieuwde orkest van Ray Ventura de eerste opnamen van enkele Franse chansons en….met groot succes. Een jaar later werden the Collegians uitgenodigd om op te treden in het Palladium te Londen. En in 1933, toen Hitler in Duitsland op het punt stond aan de macht te komen, maakten ze een tournee door Oost-Europa en Italië. Door de professionele aanpak, zo maakte saxofonist Noël Chiboust nu ook deel uit van het orkest, alsmede een goedgehumeurde en communicatieve Ray, balanceerde de formatie op elegante wijze tussen Jazz en variété en werden de musici echte vedetten.

l' Empire ( juni 1931) (bron: Les Grands Orchestres de Music-Hall en France - Jacques Helian)

In februari 1934 stonden ze op de affiches van het Casino van Parijs. Omdat Ray’s orkest  langzamerhand toch wel duur was geworden om in te huren, ontstonden er ernstige financiële problemen. Ze kwamen eruit dankzij Paul Misraki die dan het nieuwe nummer “Tout va bien, Madame la Marquise” schreef. Het was een echt staaltje van vernuft en iets dat de Fransen amuseerde waardoor de situatie veranderde en Ventura er weer bovenop bracht.



Het feit dat het orkest professioneler was geworden was merkbaar in de wijze van presentatie. Zo werd het repertoire verrijkt met meer Franse chansons en werden sketches ingevoerd om het publiek extra te vermaken. Naast tournees door eigen land reisde de band door België, Nederland, Engeland en zelfs Spanje. Ze deden mee aan allerlei revues, radio-uitzendingen en ook films, zoals. L’amour à la Americaine (1932), Feux de joie (1938), Tourbillon de Paris (1939). Dat alles maakte Ray tot een beroemdheid.

Ray Ventura et ses Collégiens in de film: Feux de joie (bron: Les Grands Orchestres de Music-Hall en France - Jacques Helian)

In de loop van de dertiger jaren werden ook concurrent-orkestleiders als gast uitgenodigd, waarvan de meest bekenden Fred Adison en Jo Bouillon waren. Laatstgenoemde was de echtgenoot van Josephine Baker.
In de shows die het orkest bracht, speelden ze ook in op de dreigende oorlogs-situatie. Zo brachten ze het stuk Le chef n' aime pas la musique ( = Het orkest gaat in staking )  en een ander werk getiteld On ira pendre notre linge sur la ligne Siegfried  (= Wij hangen onze was aan de Siegfriedlijn). Maar bovendien werden er uitstekende Franse- en Belgische Jazz-musici uitgenodigd. Zo speelden bijvoorbeeld in 1936 mensen als Gus Deloof, Philippe Brun, Alix Combelle, André Ekyan, Loulou Gasté (echtgenoot van Line Renaud), Louis Vola, Jerry Mengo, Josse Breyre en Guy Paquinet mee, allen kundig begeleid door Ray Ventura.

De succesvolle orkestleider richtte nu ook een eigen uitgeverij op, maar de oorlog stak helaas een spaak in het wiel.

VERVOLG: Ray Ventura (1908-1979) - pianist en orkestleider deel 2

MY JAZZ LINKS:
Ray Ventura

Georg Lankester
keepswinging@live.nl
Volg de Keep (it) Swinging blog via Facebook (group: Keep it Swinging) en Twitter (#keepitswinging) en vraag de grstis nieuwsbrief.

Eén  van de grootste Franse bandleiders van de vorige eeuw was ongetwijfeld Ray Ventura, die in de jaren dertig met zijn Collegiens hit na hit scoorde en met zijn orkest een grote show maakte rond elk optreden. In twee delen belicht Georg Lankester zijn leven. In De Fransman die Jazz met Show combineerde worden de jaren dertig in de schijnwerper gezet.


 Retrospect
Keep Swinging (old) Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions

Thursday, September 26, 2013

Ben van den Dungen Quartet: Ciao City

Ben debuteert met eigen kwartet 
De sfeer was ontspannen en er was niets wat kon afleiden (Ben van den Dungen).
Hans Koert

Zijn wilde haren is hij al lang kwijt, Ben van den Dungen ….. Op een foto  van Joost Leijen in Jazz Nu (Jazz Nu nr. 184 (1994) samen met compaan van het eerste uur Jarmo Hoogendijk zit hij, met zonnebril en peuk, relaxt onderuitgezakt in een fauteuil onder aan een indrukwekkende trap, die een luxe hotel suggereert …… Twee zakenlui on the road. Nu, twintig jaar later, speelt het Ben van den Dungen – Jarmo Hoogendijk Kwintet niet meer ………… maar is Ben van den Dungen nog steeds actief als saxofonist, producer, organisator en geeft hij les.  



Ben van den Dungen Quartet: Ciao City
Onlangs verscheen Ben van den Dungen's nieuwste album, getiteld Ciao City. Het album bevat een veertiental titels, waarvan meer dan de helft bestaat uit eigen composities van Ben van den Dungen en bassist Marius Beets. Hij heeft al aan zo’n 80 cd’s meegewerkt, met groepen als Nueva Manteca, The Cubop City Bigband, the FraFra Sound en Tango Extremo en dat is slechts een selectie......  lees ik op zijn website. De cd Ciao City is zijn eerste met zijn eigen Ben van den Dungen Quartet, waarin meespelen de jonge Spaanse up-and-coming Miguel Rodriguez op piano, Marius Beets op bas en Gijs Dijkhuizen op slagwerk. ... een ritmesectie, waar hij trots op is ... I am proud of this rhythm section. with these guys it's simply impossible not to stay focused and be inspired by the music, vertelt hij in de hoes.  


Vijf jaar geleden hoorde ik Ben van den Dungen voor de eerste keer tijdens een concert met Rik Mol, die toen in Porgy en Bess (Terneuzen) de Stimuleringsprijs van het Prins Bernard Cultuurfonds Zeeland 2008 in ontvangst mocht nemen.
Ben van den Dungen (foto: Hans Koert)

Zoals gezegd .. zijn wilde haren is Ben kwijt ..., letterlijk – het woeste, ongeregelde leven van een muzikant die steeds op weg is naar een volgende podium in één of ander afgelegen vlek van Nederland, lijkt wat tot rust gekomen.  De plaat Ciao City ademt dat uit …………  een serie mooi gearrangeerde nummers met professionele begeleiders …………   
Gijs Dijkhuizen (foto: Hans Koert)

Zelf zegt Ben over dit album, dat ……. this recording might be the most memorable one for me. Als hij terug kijkt op de totstandkoming van deze plaat, dan roemt hij de sfeer tijdens de opnamen, die relaxed en ontspannen was …..
Luister maar eens naar het nummer The Pimp, een eigen compositie van Ben:


Ik ontdekte dat het een plaat is die je blijft beluisteren ……….. Er staan eigen composities op en “klassiekers” als Cole Porter’s So in Love ( Ben maakt er en schitterende uitvoering van .... ), Monk’s Pannonica en Escapade van Kenny Dorham, dat Dorham in 1963 bij Joe Henderson op diens Blue Note album Our Thing vastlegde. Maar ook minder bekende nummers, als The Mohican and the Great Spirit, overleefden de selectie, al was het moeilijk om te kiezen ... aldus Ben ... We have recorded a large amount of music in a small period, so there are quite a lot of tunes on this album, but you know, I just couldn't decide on making a selection.  Deze compositie van Horace Silver: The Mohican and the Great Spirit,  werd als onderdeel van de suite The Great American Indian Uprising  in 1977 voor Blue Note opgenomen.  
Marius Beets ( foto: Hans Koert)

Ben van den Dungen speelt danceable music … Muziek met een stevige beat en een vette groove ………. Misschien ligt daarin ook de kracht van deze mooi opgenomen plaat. Geen cd met tientallen lagen, die zich pas na vele malen beluisteren laten ontdekken, waarbij een uitgebreide handleiding hoort. D’r moet altijd een waanzinnig verhaal aan te pas komen, een mega-kapstok, legde Ben vijftien jaar geleden al uit aan Harry Lensink in Jazz Nu:  Het is ontzettend arbeidsintensief en dodelijk voor je creativiteit. En wat krijg je d’ r voor terug? ( De Worsteling van Ben van den Duingen “Ik wil geen pijn” (Jazz Nu nr. 229)
Een mooi album om naar uit te kijken .............

MY JAZZ LINKS:
Ben van den Dungen
Marius Beets
Hans Koert editor Keep (it) Swinging blog
Volg de Keep (it) Swinging blog via Facebook ( Keep it Swinging) en Twitter (#keepitswinging) en vraag de gratis nieuwsbrief.
Ben van den Dungen werkte mee aan tientallen albums met groepen als Nueva Manteca, The Cubop City Bigband, the FraFra Sound en Tango Extremo en eigenlijk miste in dit rijtje een album met een eigen kwartet.  Deze omissie is nu rechtgetrokken met de onlangs verschenen plaat Ciao City - gewoon een album met heerlijke muziek: een cd om naar uit te kijken ....

 Retrospect
Keep Swinging (old) Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions

Monday, September 23, 2013

Ben van Gelder Quintet in Porgy en Bess

Ben van Gelder presenteert zijn nieuwe cd.
Porgy en Bess (Terneuzen) trapt nieuw jazzseizoen af ....
Hans Koert

Terwijl van buiten de hectiek van de kermis van Terneuzen zachtjes doorklinkt, laat Ben van Gelder, altsaxofonist, op het podium van Porgy en Bess, bij aanvang van zijn eerste set, minutenlang, geconcentreerd het tamelijke vrije intro van vibrafonist  Peter Schlamb en gitarist Reinier Baas, begeleid door Rick Rosato op bas en Craig Weinrib op slagwerk, over zich heen komen  ……. Ben van Gelder is met zijn kwintet in Porgy en Bess een serie release concerten begonnen om zijn nieuwe cd Reprise te promoten, die over een week officieel zal worden gepresenteerd in het Bim-huis in Amsterdam.  Maar wij hebben hem al ..... probeert hij alvast de Zunige Zeeuwen de beurs open te trekken ....  Sorry dat we zo laat waren, verontschuldigt hij hun ietwat verlate start ….. Het valt niet mee om drie mensen met een jetlag bijtijds uit hun bed te krijgen.


Ben van Gelder Quintet (foto: Hans Koert)

Op het podium een kwintet met louter jonge mensen – allen rond de 24 jaar, met als nestor gastgitarist Reinier Baas, die een paar jaar eerder aantikte …… 
Reinier Baas
( foto: Hans Koert)
het levende bewijs dat jazz leeft en nog steeds (ook jonge) mensen kan inspireren.  Ik moest onwillekeurig denken aan de rij jongeren, die voor het reuzenrad in de rij stond ….. zouden  die ooit naar een jazzconcert geweest? Of houdt hun jazzkennis op bij DJ Maestro of Ruben Hein en weten ze echt niet meer wie Charlie Parker of Thelonious Monk waren? Gelukkig kon Hans Zuiderbaan een aantal jongeren verwelkomen, die tegen gereduceerd jongeren tarief naar Ben van Gelder kwamen luisteren – een excuus minder om je niet eens te laten verrassen .... komt het toch nog goed!
 
Ben van Gelder (foto: Hans Koert)

Voor Ben van Gelder zijn al die grote namen gesneden koek: Charlie Parker - Lee Konitz - Stan Getz: Open deuren – opgegroeid tussen de lp’s en cd’s in de zaak van vader Sem van Swingmasters (Groningen),  een begrip in (Noord) Nederland en ver daarbuiten  …. Wie opgroeit met jazz wordt er door beïnvloed, hopelijk gefascineerd, of, maar net hoe je d’r tegen aan kijkt, besmet, geïnfecteerd .... zo je wilt - Ook broer Gideon is als jazzpianist het vak ingerold.
Ben hecht overigens erg aan de mening van leeftijdsgenoten, biechtte hij op in een artikel van Coen de Jonge ( De uitdaging van de altsaxtraditie ( Jazz Bulletin sep 2011) .. Wat ze dan zeggen?  Haha! Dat ze mij en mijn muziek erg stom vinden …..

Ben van Gelder (foto: Hans Koert)

Opgeleid aan het Amsterdams Conservatorium met niemand minder dan Ferdinand Povel als leermeester, woont en studeert hij aan The New School of Music in New York, waar hij o.a. les kreeg van zijn grote voorbeeld Lee Konitz, al voegt hij er snel aan toe zeker geen “kloon” te willen zijn en de muziek van de altsaxlegende na te spelen…. Ik wil geen museummuziek maken .. maar muziek die geworteld is in de traditie, maar die ook zijn eigen tijd omarmt. ( De uitdaging van de altsaxtraditie ( Jazz Bulletin sep 2011)

Craig Weinrib (foto: Hans Koert)

Tijdens de eerste set moest het vijftal eerst nog een paar nummers op zoek naar de juiste balans, maar na nummers als Crystalline,  Tribute en een nummer, dat nog geen titel heeft ( of gewoon de naam “Zonder titel” heeft) raakte de groep op elkaar ingespeeld en ontstond er een natuurlijk evenwicht.

Peter Schlamb (foto: Hans Koert)


Rick Rosato
 (foto: Hans Koert)
Op Ben’s debuutalbum Frame of Reference  speelt hij met dezelfde ritmesectie zoals die op zondag 22 september 2013 ook in Porgy en Bess (Terneuzen) aantrad:   Peter Schlamb bleek een vaardig solist op de vibrafoon ( Waar hoor je tegenwoordig nog dit prachtige instrument? ) en hanteerde zijn mallets als een waar goochelaar - de Canadese bassist Rick Rosato en slagwerker Craig Weinrib ondersteunden de soms lange improvisatielijnen van Ben moeiteloos. Veel indruk maakte een trionummer met Reinier Baas als lead …..

Reinier Baas ( foto: Hans Koert)

Tijdens de tweede set, waarin het vijftal liet horen goed op elkaar te zijn ingespeeld, kwamen meer nummers van hun nieuwe cd Reprise langs, als All Rise, Introduction, Evocation, August en als afsluiting het titelstuk Reprise.  

Craig Weinrib
(foto: Hans Koert)
Gitarist Reinier Baas kweet zich goed van zijn taak als vervanger van de vaste pianist Aaron Parks en, behalve een omgevallen glas “Ik heb gemorst!” wist hij zich moeiteloos overeind te houden.   Door Reinier’s aanwezigheid, werd de piano niet gemist, al hebben we uiteraard geen vergelijkingsmateriaal.  Reinier vergelijkt in een interview met Leendert van der Valk,  de gitaar  met een gemankeerde piano … Het mooie ervan is dat je altijd op zoek moet naar oplossingen voor muzikale ideeën ….. ( Die zes snaren moeten als een orkest klinken (Jazz Bulletin nr. 80)

Ben van Gelder ( foto: Hans Koert)

Een mooi concert, ondanks de late rommelige start, waarbij m.n. in de tweede set alles op zijn plaats leek te vallen. Een groep jonge talentvolle musici waar we ongetwijfeld meer van gaan horen …………..

MY JAZZ LINKS: Archive

Hans Koert
editor Keep (it) Swinging blog

Volg de Keep (it) Swinging blog via Facebook (   ) of Twitter ( #keepitswinging) en vraag haar gratis nieuwsbrief.

Op zondagmiddag 23 september 2013 was Porgy en Bess (Terneuzen) ongetwijfeld the best place to be .... als je tenminste niet van de kermis houdt. Het kwintet van Ben van Gelder, up-and-coming talent, presenteerde niet onverdienstelijk zijn nieuwe cd met zijn Amerikaanse vrienden, bijgestaan door Reinier Baas op gitaar.  Een mooi begin van een seizoen vol fascinerende jazzconcerten in Porgy en Bess .......  The place to be.



 Retrospect
Keep Swinging (old) Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions

Sunday, September 22, 2013

Jazz By The Sea 2013: George Kaatee Jazzband

Oude tijden herleefden tijdens Jazz by the Sea 
George en Frits Kaatee + Rob Agerbeek: Legendarische namen uit de jazzscene van de jaren vijftig en zestig samen op Domburgs podium.
Hans Koert

Met George Kaatee had het Jazz by the Sea festival (Domburg) een topband gecontracteerd met een aantal coryfeeën, die in een who's who van de Nederlandse jazzhistorie niet zouden misstaan: George en Frits Kaatee en pianist Rob Agerbeek. Samen met Koos van der Hout op trompet, Ludo Deckers op bas en Anton Burger op slagwerk vormden ze zaterdagavond 22 september 2013 het slotsstuk van het Jazz By The Sea programma (zaterdag) op het hoofdpodium voor het Domburgs  Badhotel.  

George Kaatee Jazzband ( foto: Hans Koert)

Robert Veen, aangekondigd in het programmaboekje, die als klarinettist en saxofonist (bas-sax) vorig jaar nog met zijn International Aces of Hot Jazz op ditzelfde podioum stond met Mike Goetz en slagwerker Brooks Tegler was er niet bij; hiervoor had George, broer Frits gevraagd, die sinds dit voorjaar weer vrij man is – niet langer gehouden aan de strakke tijdsschema’s van de Dutch Swing College Band, die overal ter wereld gevraagd wordt. 

George Kaatee (foto: Hans Koert) 

Bandleider George Kaatee trapte met zijn Jazzband af op zaterdag 22 september 2013 om 20.10 uur op het hoofdpodium, vlak na het opdreden van onze eigen Champagne Charlie en de Zweedse Red Wing Band met als speciale gast de Engelse rietspeler Brian Carrick
 
George Kaatee ( foto: Hans Koert)

George Kaatee werd in januari 1941 geboren in een Haags gezin – Zijn bijna drie jaar oudere broer Frits was al vroeg in de weer op accordeon, dankzij hun moeder, die deze hobby stimuleerde.
 
The Sunny Boys met George op trombone en Frits op klarinet ( 1955) (bron: Doctor Jazz nr. 156)

Ze richtten een accordeonorkestje op, genaamd The Sunny Boys, dat begin jaren vijftig omgevormd werd tot een bandje met trompet, trombone, klarinet en een ritmesectie.  George ging trombone spelen en kreeg les van o.a. Wim Kolstee, die de schuiftrompet bij de nog jonge Dutch Swing College Band bespeelde; Frits pakte de klarinet.  Met de Sunny Boys traden overal op waar ze gevraagd werden en impresario Paul Acket nodigde de band uit om op te treden met de Dutch Swing College Band op tournee, in het voorprogramma uiteraard, maar dan moest wel de naam van de band aangepast; het werd de Stork Town Dixie Kids, referend naar de stad Den Haag en de jonge leeftijd van de bandleden.

Frits Kaatee ( foto: Hans Koert)
  
In Scheveningen, op  5 mei 1956,  Bevrijdingsdag, werd hun muziek voor het eerst vastgelegd, maar het zou nog een paar maanden duren voordat er een echte plaat gemaakt zou worden en uitgebracht op Telefunken: Kiddy Jazz
George behaalde met het orkest in 1957 in Brussel de eerste prijs op het Tournoi International de Jazz, waarbij hij zelf met de solistenprijs aan de haal ging. In 1960 ging George deel uit maken met de band van Jan Burgers, die zich de New Orléans Syncopators noemden en hiermee zou George tot in lengte van dagen blijven spelen ….


Koos van der Hout en Frits Kaatee (foto: Hans Koert)
 
De muzikale loopbaan van de twee broers loopt tot de jaren zeventig voor een groot deel parallel tot dat George beroepsmusicus wordt en in het orkest van Andy Star gaat spelen, maar ze zullen nog vaak samen optreden in de bands van bijv. Theo van Est ( bekend als Ted Easton) en later in de Dutch Swing College. De fans van Ted Easton zullen ongetwijfeld de lp-opnamen met grote namen als Nat Gonella, Beryl Bryden en Dick Cary koesteren.
 
Frits Katee ( foto: Hans Koert)

De verminderde belangstelling voor de dixieland, de traditionele jazz, zorgt ervoor dat het repertoire verandert; eind jaren zestig komen er lp’s uit met titels als Koning Voetbal in Dixieland, die nu waarschijnlijk weinigen meer zullen boeien. Eén schijf zal iedereen zich boven de 35 nog wel herinneren, namelijk die met Ome Jan en de Haeghse Bluf Band, waarin George en Frits op meespeelden ..... die met Zweer Bij De Knop van De Deur en Jij Kost Me Teveel Money, gezien een notering van vier maanden in de Top Veertig (1975), blijkbaar een groot publiek aansprak - Gelukkig hoeven George Katee en zijn mannen nu geen commerciële consessies meer te doen.

George Kaatee (foto: Hans Koert)

  De laatste decennia speelden beide broers bij de Dutch Swing College, waarbij overigens ook Rob Agerbeek, de pianist van de band, zich thuis voelde, dus eigenlijk zou je kunnen zeggen dat de 6-mansformatie op het podium voor de helft eigenlijk de Dutch Swing College Band was …..  Beide broers,  hebben nu het drukke leven van optredens en reizen rond de Dutch Swing College vaarwel gezegd en spelen alleen nog, als ze voor festival als Jazz By The Sea gevraagd worden.

Ludo Deckers ( foto: Hans Koert)

Het repertoire dat de zes heren het Domburgse publiek voorschotelde was voorspelbaar – traditionals als Bill Bailey Won’t You Please Come Home, de Tin Roof Blues en Big Butter and Eggman wisselden af met On The Sunny Side Of The Street, de Buddy Bolden Blues en de Lil Hardin klassieker Struttin’ With Some Barbecue ….. een titel die, volgens George niets te maken heeft met gebraden vlees, dan wel met een lekker stuk, waarmee je kunt flaneren .......
 
Rob Agerbeek (foto: Hans Koert)

Pianist Rob Agerbeek, die zoals altijd bescheiden achter de toetsen van de piano zijn werk deed, ging soms los in stukken als Back Home Again in Indiana.
Rob begon piano te spelen toen hij een jaar of achttien was.  Zijn talenten had hij ongetwijfeld van zijn moeder geërfd, die al in Nederlandsch Indië tijdens de oorlogsjaren met haar gezinnetje rond moest komen door het geven van pianolessen. Eenmaal in Nederland speelde R
ob overal piano, geïnspireerd door de grote boogie woogie helden en won in de jaren vijftig nationale jazzprijzen, waaronder Het Nationaal Jazz Concours, georganiseerd door de Nederlandse Jazz Federatie, waarbij zijn Rob Agerbeek Quartet, met Rob op piano, Wim Hoogsteger op gitaar, Jan Fens op bas en Gerry Teekens op slagwerk, de eerste prijs won en Rob ook nog eens met de Wouter van Gool wisselbeker ging schuiven. Het kwartet mocht eind juli 1958 optreden in het voorprogramma van de Toren van Babel’s band, de meer gebruikelijke naam voor The International Youth Band, een knipoog naar de vele nationaliteiten van de spelers, dat een eenmalig concert gaf ind e veilinghal van Blokker ( eind juli 1958); een internationaal jeugdorkest met louter Europese jonge getallenteerde musici, geleid door Marshall Brown, waarin Ruud Jacobs uitverkoren was  e bas te spelen.

Rob Agerbeek (foto: Hans Koert)

Rob Agerbeek speelde eerder dit jaar in Porgy en Bess als begeleider tijdens één van Dim Kesber’s laatste concerten: Ik schreef toen over hem:
  • De pianist in het orkest, Rob Agerbeek, weggestopt achter de grote Steinway, kan eveneens terug kijken op een rijke muzikale carrière in de jazz. Geïnspireerd door de muziek van Albert Ammons begon hij boogie woogie te spelen, maar werd later geïnspireerd door de muziek van Oscar Peterson en vooral Horace Silver.  
    De muzikale ontwikkeling van deze 75-jarige pianist is opvallend te noemen, want via de boogie woogie, de Diamond Five, Don Byas, Ben Webster en Art Blakey, belandde hij uiteindelijk weer in het traditionele kamp, door te gaan spelen bij de Dixieland Pipers en de Dutch Swing College Band. Bij de Dixieland Pipers speelde hij in de jaren zeventig al met Dim Kesber. Ik heb gespeeld met Art Blakey, Hank Mobley, Cecil Payne, Ben Webster (Hij speelde een paar jaar geleden ter gelegenheid van Ben Webster's laatste concert in De Twee Spieghels in Leiden, nu bijna veertig jaar geleden) en was in Porgy en Bess een paar keer met Don Byas.
 Jazz by the Sea - Domburg (foto: Hans Koert)

Er zullen maar weinig jazzfestivals in Nederland zijn die niet jaloers zijn op de ongedwongen sfeer en het grote aantal bezoekers van Jazz By The Sea – in de volgepakte straten van het ietwat mondaine Domburg, waar begin vorige eeuw de chique vakantie vierde, verdringt het publiek zich om de vele straatorkesten en voor het grote podium zijn alle tafeltjes bezet…..
Het publiek danst en flirt en geniet en wordt, met hun eigen vertrouwde muziek op het podium, zichtbaar vijfentwintig jaar jonger …….  Is de muziek die op dit festival gespeeld wordt, het geheime recept voor een eeuwige jeugd?

MY JAZZ LINKS: Jazz By The Sea

Hans Koert
editor Keep (it) Swinging blog ( http://keepitswinging.blogspot.nl )
keepswinging@live.nl

Volg de Keep (it) Swinging blog op Facebook ( group Keep it Swinging) en Twitter (#keepitswinging) en vraag de gratis nieuwsbrief.

  • Voor Zeeuwse jazzliefhebbers verwijs ik ook graag naar de Facebookgroup "Jazz in Zeeland."
Menig Nederlands Jazzfestival zal jaloers gekeken hebben naar de aantallen bezoekers, die zich in de volgepakte straten van Domburg in een ongedwongen sfeer en een heerlijk zonnetje, afgelopen weekend, genoten van de vele optredens op straat en op de verschillende podia, waarvoor gedanst en geflirt werd op vertrouwde swingende klanken  ...... door een enthousiast publiek dat daardoor zichtbaar vijfentwintig jaar jonger werd .....  Wat jazzliefhebers al lang vermoedden, werd op Jazz By The Sea weer eens bewezen: Is Jazzmuziek het geheime recept voor een eeuwige jeugd?
 
 Retrospect

Keep Swinging (old) Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions

Thursday, September 19, 2013

O.A. 1926

O.A. 1926 : Vroege Oscar Aleman compositie opnieuw in schijnwerper
Jørgen Larsen  (vertaling: Hans Koert)

Oscar Alemán leerde zichzelf spelen op de cavaquinho - een viersnarige Braziliaanse ukulele, waarmee hij in de straten van Sao Paulo aan de kost probeerde te komen door muziek te maken ....  Hij was toen één van die honderden kansloze zwerfjongeren die de straten van Zuid-Amerika bevolkten. In 1924 ontmoette hij de Braziliaanse gitarist Gastón Bueno Lobo, waarmee hij een duo vormde, genaamd Les Loups, dat eind jaren twintig uitgroeide tot een populair succesvol duo met optredens in Rio de Janeiro en Buenos Aires. Begin jaren dertig reisden ze mee met de Harry Fleming Company naar Europa en maakten deel uit van zijn "varieté-show".


Les Loups stond op de affiches als Hawaiian guitarists en speelde tangos, walsjes, fox-trots en andersoortig licht amusement. In Buenos Aires had Les Loups  al een achttal 78-toerenplaten gemaakt voor Victor waaruit blijkt hoe talentvol dit duo was. Op de platen speelt Gaston Bueno Lobo de lead voice op een Hawaiian lap steel gitaar, terwijl Alemán op een "gewone" zessnarige gitaar begeleidt. 

Criollita - Les Loups (Victor 79968) ( opgenomen Buenos Aires 10 december 1927) ( bron: Oscar Aleman discography - Hans Koert) (Bolzan colección)

Op één opname echter, de B-kant van hun eerste plaat, speelt Gaston Bueno Lobo de cavaquinho in zijn eigen compositie "Criollita", een walsje; de Hawaiian lap steel gitaar wordt hier niet gebruikt. Dit is meteen de enige keer dat de cavaquinho gebruikt wordt in een opname van dit Hawaiian duo Les Loups, ook wel Los Lobos genaamd, en dat is eigenlijk vreemd als je bedenkt dat Oscar Alemán in die tijd voornamelijk cavaquinho speelde. Zijn eigen compositie O.A. 1926 ( O.A. schijnt niet Oscar Alemán, maar Oceáno Atlántico te betekenen - wie het weet mag het zeggen) is speciaal geschreven voor cavaquinho, maar werd niet door Les Loups op de plaat vastgelegd. Er zijn verschillende redenen voor te verzinnen, zoals bijvoorbeeld dat Victor dit ragtime-achtige nummer niet vond passen in haar repertoire en een andere reden zou kunnen zijn, dat Gaston Bueno Lobo, die als leider van het duo op de voorgrond trad, niet wilde dat Oscar Alemán soleerde.  Feit is dat "O.A. 1926" pas in 1972 werd
opgenomen als solonummer in een opnamesessie voor het label Redondel, dat het album Alemán '72 uitbracht. Luister maar eens hoe het nummer O.A. 1926 in 1972 klonk.



Oscar Alemán paste in zijn concerten, toen hij de ster was in Argentinië, graag zijn cavaquinho in, die hij bij zich had tijdens concerten en dan speelde hij O.A. 1926 solo op zijn cavaquiono als onderdeel van de show. Tot groot enthousiasme van het publiek overigens.  Er zijn verschillende van die solo-optredens van O.A. 1926 op privé-opnamen bewaard gebleven, zoals deze radio-opname uit 1955:



Het nummer "O.A.1926" werd maar zelden vastgelegd op plaat door andere artiesten. Een schitterende vertolking op ukulele is de solo-opname van onze eigen Nederlandse Wizard of the Strings, Ton van Bergeyk, nu banjoïst - gitarist bij de Dutch Swing College Band, die in 1976 voor Kicking Mule het  nummer 'Anno 1926', opnam. Zijn uitvoering ligt het dichtst bij die van Oscar Aleman zelf ....... Wie eens op een regenachtige zondagmiddag op YouTube gaat rondstruinen, vindt het nummer gespeeld door verschillende ukelele spelers, waarvan de versie van de Japanse Wizard on the Strings  Mario Takada, de interessantste is.  Luister maar eens naar zijn versie:



Mario Takada is één van de leden van Sweet Hollywaiians, een string quartet uit Osaka, Japan, gespecialiseerd in de stringmuziek, de hawaiian swing, calypso en zo meer uit de jaren twintig en dertig van de vorige eeuw. Sinds 2008 maakten ze vier cd's.  Ze verrasten me een paar jaar geleden met een grandioos concert in Belsele ( bij Sint-Niklaas) (België).  Op hun website vind je veel informatie.



The Sweet Hollywaiians ( in Belsele 2010) ( foto: Hans Koert)

Onlangs publiceerde de Sweet Hollywaiians een EP met  alleen nummers gewijd aan de ukelele, getiteld Magic Ukulele Waltz, waarop een aantal uitvoeringen, waarvan voor alle fans, die de vroege muziek van Oscar Alemán waarderen, de titels "O.A. 1926" and de Gaston Bueno Lobo wals "Criollita" wat ons betreft de show stelen ............ 


Deze CD is een must voor alle ukelelespelers en - liefhebbers, die the Sweet Hollywaiians een warm hart toedragen. Wanneer horen we ze weer eens in Euopa?

(vertaling uit het Engels: Hans Koert)
Jo
co-editor Oscar Aleman blog

oscaraleman@live.nl


---
 
Volg de Keep (it) Swinging blog en de Oscar Aleman blog via Facebook ( Keep (it) Swinging group) en Twitter ( #keepitswinging) en vraag de gratis nieuwsbrief.

MY LINKS SITE: 
O.A. 1926  
Oscar Alemán 
 Les Loups
Sweet Hollywaiians
Ton Van Bergeyk

Oscar Alemán's muzikale erfenis blijkt nog steeds populair, zowel in Argentinië als in Europa. Toch zijn zijn eigen composities minder bekend, zoals het vroege O.A. 1926 - Dit nummer, zo zegt de overlevering, was het allereerste nummer dat hij in de jaren twintig als straatschoffie in Sao Paulo ( Brazilië) leerde spelen op zijn eerste cavaquinho, een soort Braziliaanse ukulele. Hij speelde het, tijdens zijn hoogtijdagen bij concerten als solostuk op zijn cavaquinho - gelukkig zijn er wat krakerige radio-opnamen van bewaard.  Pas in 1972 nam hij het daadwerkelijk op ..... Hedendaagse jazzmuzikanten en ukulelespelers lijken het nummer niet goed aan te durven, al koesteren de kenners de versie van Ton van Bergeyk,  gitarist-banjoïst bij de Dutch Swing College Band en heeft nu ook de Japanse "Wizard of the Uke" Mario Takada het opgenomen .... samen met een ander vroeg nummer dat Alemán samen met Gaston Bueno Lobo vastlegde in 1927 voor Victor in 1927: Criolitta. ( Jørgen Larsen )



 Retrospect
Keep Swinging (old) Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions